Mięśnie szkieletowe zbudowane są z tkanki mięśniowej poprzecznie prążkowanej, specjalnie dostosowanej do pełnionej w organizmie funkcji, którą jest zależne od woli kurczenie się i rozkurczanie lub pozostawanie w skurczu. Źródło energii niezbędne do efektywnych skurczów stanowi glikogen (magazynowany w mięśniach) lub glukoza (może ją dostarczyć krew). Komórki budujące tkankę mięśniową poprzecznie prążkowaną są silnie wydłużone i walcowate, z położonymi obwodowo jądrami. Każda komórka to przede wszystkim naprzemiennie ułożone miofibryle z aktyny i miozyny. Filament gruby (miozynowy) wraz z połówkami sąsiadujących z nim filamentów cienkich tworzy jednostkę czynnościową mięśnia poprzecznie prążkowanego zwaną sarkomerem.
W stanie rozkurczu wolne końce włókien aktynowych tylko nieznacznie zachodzą za końce włókien miozynowych. Do skurczu mięśnia szkieletowego dochodzi w wyniku wywołanego pobudzeniem wiązania jonów wapnia przez troponinę TnC, powodującą odsłonięcie przez troponinę TnI na włóknie aktynowym miejsc wiążących miozynę — jedne włókna wsuwają się pomiędzy drugie i uwalnia i rozkłada się ATP. Seria następujących po sobie małych skurczów powoduje skrócenie całego sarkomeru, a ponieważ zachodzi równocześnie na całej długości miofibryli, prowadzi do skurczu całej komórki. Do rozkurczu dochodzi, gdy tlenek azotu w cytozolu komórki wpłynie na spadek stężenia jonów wapnia, nastąpi odtworzenie ATP i związanie go z miozyną.
Budowa i mechanizm skurczu mięśni szkieletowych Wasze opinie