Wilk

Wilk szary (Canis Lupus) jest największym spośród wszystkich 41 gatunków dzikich psowatych. Wilki różnią się wielkością głównie w oparciu o szerokość geograficzną – są na ogół mniejsze w południowych populacjach. Całkowita długość ciała, od czubka nosa do czubka ogona wynosi od 1000 do 1300mm u samców i 870 do 1170mm u samic. Długość ogona wynosi od 350 do 520mm. Samce (basiory) mogą ważyć od 30 do 80kg - przeciętnie 55kg, samice (wadery) mogą ważyć od 23 do 55kg - przeciętnie 45kg. Wysokość (mierzona od podstawy łap do ramion) zwykle mieści się w zakresie od 60 do 90cm. Odległość między kłami wynosi około 4cm. Wilki posiadają tzw. gruczoł fiołkowy na ogonie o barwie niebiesko-czarnej, jednak naukowcy do dziś nie wiedzą do czego służy. Kolor futra wilka szarego również zróżnicowany jest geograficznie, od czystej bieli w populacjach arktycznych, do mieszanki bieli, szarości, brązu, cynamonu i czerni jak również do niemal jednolitej czerni. Bez względu na kolor futro jest bardzo gęste – podwójne owłosienie zapewnia wilkom wspaniałą izolację termiczną (podszerstek) jak również ochronę przed wodą (sztywne i twarde włosy).

 

Wilki żyją w stadach - tzw. watahach prowadzonych zwykle przez parę alfa. Stado składa się z potomstwa pary alfa z dwóch kolejnych miotów oraz czasami z wilków niespokrewnionych. Terytorium stada może obejmować nawet 13 000km2. Dorosłe osobniki mogą podróżować 72km każdego dnia i biec z maksymalną prędkością 70km/h.


Autor zdjęcia: Golo [CC-BY-2.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/2.0)]
 

Gdy rodzą się młode (najczęściej w norach lub jamach skalnych) matka pozostaje blisko przez pierwsze 3 tygodnie a samce przynoszą jej jedzenie. Szczenięta odstawiane są od mleka matki po 9 tygodniach. Warto wspomnieć, że para alfa to jedyne wilki w stadzie, które mogą się rozmnażać. Wilki znane są z bardzo złożonego i rozwiniętego systemu komunikacji; potrafią szczekać, skomleć, piszczeć, warczeć i wyć.
 

Wilki to drapieżniki, w środowisku naturalnym żywią się przede wszystkim zwierzętami kopytnymi (sarny, jelenie, dziki) jak również innymi mniejszymi zwierzętami (myszy, zające, ptaki, gady). Polują w stadzie a każdy wilk ma określone zadanie. Mają bardzo silnie rozwinięty zmysł węchu. Jedzą również padlinę oraz ryby. Na deser zjadają głównie owoce i runo leśne. Ich żołądek może pomieścić jednorazowo 9 litrów pokarmu (może to stanowić uzasadnienie dla powiedzenia: „wilczy apetyt”). Na wolności żyją średnio 12 – 16 lat, w niewoli dożywają do 20.
 

Przyjmuje się, że pierwsze złapane i udomowione wilki szare ok 15 000 lat temu dały początek domowym rasom psów znanym obecnie.
 

Były one niegdyś ssakami najbardziej rozprzestrzenionym na Ziemi. Stały się wymarłe w większej części Europy, w Meksyku oraz w dużej części USA.

Ich obecne występowanie jest ściśle ograniczone do terenów leśnych, bagiennych, górskich lub pustynnych. Ich światowa populacja została zmniejszona o 1/3 przez prześladowania i zabijanie ze względu na ataki na zwierzęta gospodarcze i strach przed atakiem na człowieka.


Autor zdjęcia: Robert Dewar [CC-BY-2.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/2.0)]
 

Od około 1970 roku ochrona prawna, zmiany użytkowania gruntów i zmiany zamieszkania ludności wiejskiej do miast wstrzymuje spadek populacji wilka i wspiera naturalną rekolonizację w częściach swojego naturalnego zasięgu.
 

W Polsce wilka szarego możemy spotkać w Małopolsce, na Podkarpaciu oraz na Podlasiu. Szacuje się, że w Karpatach jest największe skupisko tych zwierząt (ok. 200 osobników).