Pingwin cesarski

Pingwin cesarski - podstawowe informacje 

Cechy charakterystyczne pingwina cesarskiego

Samiec i samica są podobne do siebie w umaszczeniu i wielkości. Posiadają opływowe ciało i płetwy będące usztywnionymi i spłaszczonymi skrzydłami. Osiągają 122cm wysokości i ważą od 22 do 37kg (w zależności od tego, w której fazie cyklu reprodukcyjnego się znajdują). Strona grzbietowa, wierzchnia część płetw oraz głowa mają kolor głębokiej czerni i kontrastują z satynowo białym brzuchem, jasnożółtą piersią oraz charakterystycznymi intensywnie żółtopomarańczowymi plamami usznymi. Czarne zabarwienie blednie w miarę zużycia, w okresie od grudnia do lutego. Górna szczęka jest czarna a dolna różowa, pomarańczowa lub fioletowa. Co ciekawe, dziób pingwina cesarskiego odbija światło UV poprzez wielowarstwową mikrostrukturę fotoniczną. Niedojrzałe pingwiny cesarskie są podobne w rozmiarze i ubarwieniu do dorosłych osobników, poza białymi łatami usznymi, białą brodą i gardłem. Pisklęta z kolei pokryte są srebro-szarym puchem i posiadają czarną głowę z wyróżniającymi się białymi łatami na oczach i policzkach.


Autor zdjęcia: Christopher Michel [CC-BY-2.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/2.0)]

Pożywienie

Jest to gatunek morski i pelagialny - oznacza to, że polują w otwartych wodach a ich głównym pożywieniem są ryby, skorupiaki i głowonogi wód antarktycznych, w zależności od dostępu i sezonowości. Spożywanymi skorupiakami są głownie obunogi (Amphipoda) i kryl (Euphausiidae), co stanowi do 75% diety w niektórych obszarach. Zjadane głowonogi to głównie Psychroteuthis glacialis, Alluroteuthis antarcticus oraz Kondakovia longimana. Zjadane ryby, to przede wszystkim: Gymndraco acuticeps, Pleuragramma antarcticum, Trematomus eulepidotus, różne gatunki Trematomus i Pagothenia, Notolepis coatsi, Electrona antarctica oraz ryby z rodziny Białokrwistych (Channichthyidae). Pingwiny cesarskie polują na zdobycz również w połyniach (obszarach wolnej wody wśród lodów o nieregularnym kształcie, które mogą być pokryte gruzem lodowym, początkowymi postaciami lodu, lodem świeżym lub lodem młodym) oraz w przypływowych pęknięciach w paku lodowym. Rejestrowano ich nurkowania na głębokość 400 – 450 metrów oraz poruszenie się na odległość od 150 do 1000km podczas jednej pory żerowania (do dziś nie wiadomo jak lokalizują zdobycz przy niewielkiej ilości światła). Naturalnymi wrogami tych ptaków są inne większe drapieżniki, takie jak lamparty morskie (Hydrurga leptony), duże rekiny oraz orki (Orca orcinus). Ptaki z rodziny burzykowatych (Macronectes giganteus) i wydrzyki antarktyczne (Stercorarius maccormicki) są głównymi drapieżnikami piskląt w koloniach lęgowych i zabijają od 7% do 34% młodych. Lamparty zabijają osobniki dorosłe i młode (po opierzeniu) w momencie ich wejścia do morza.

Pingwiny cesarskie używają bardzo złożonego systemu wokalizacji, który jest kluczowy podczas identyfikacji w poszczególnych rodzinach, między partnerami i potomstwem. Ich nawoływania charakteryzują się użyciem dwóch częstotliwości jednocześnie w tzw. „systemie dwu-głosowym”. Poza odgłosami wabiącymi i identyfikującymi, pingwiny używają również odgłosów kontaktowych (np. podczas podróży lub karmienia).


Autor zdjęcia: Eli Duke [CC-BY-2.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/2.0)]

Rozmnażanie

Rozmnażają się niemal wyłącznie na stabilnym paku lodowym (wieloletniej pływającej pokrywie lodowej na morzach wokół Antarktydy) w pobliżu obszarów przybrzeżnych, do 18km od brzegu. Znane są jedynie dwie małe kolonie tych ptaków, które występują na lądzie. Kolonie lęgowe zazwyczaj gnieżdżą się na obszarach osłoniętych, gdzie lodowe klify i góry lodowe chronią przed najsilniejszymi wiatrami. Pingwiny podróżują do miejsc gniazdowania od marca do kwietnia i są monogamiczne w każdy sezonie lęgowym. Każdego roku tworzą nowe pary, choć niektóre pingwiny ponawiają związki w drugim (14%) i trzecim roku (5%). Nierówny stosunek płci u pingwinów cesarskich (40% samców i 60% samic) doprowadza do intensywnej konkurencji o partnera wśród samic. W maju lub na początku czerwca samica składa duże pojedyncze jajo, które przekazuje pod opiekę samcowi, po czym wraca na obszar żerowania. Okres inkubacji trwa 64 dni, podczas których samiec wysiaduje jajo pod fałdem skórnym. Samce mogą karmić młode ptasim mleczkiem wydzielanym w przełyku. Ekspozycja jaja lub pisklęcia na zimno w środku antarktycznej zimy (temperatury do -60˚C i wiatry do 200km/h) może doprowadzić do szybkiej śmieci. Jest to bardzo ciężki okres dla samców, które poszcząc przez 115 dni, tracą do 45% masy swojego ciała. Młode pingwiny po 150 dniach tworzą liczne „żłobki” do momentu opuszczenia obszaru gniazdowego, w grudniu lub styczniu. Większość pingwinów cesarskich powraca do koloni gniazdowych w wieku 4 lat, a rozmnażają się po raz pierwszy w 5 / 6 roku życia. Średnia długość życia pingwinów cesarskich wynosi około 20lat. Szacuje się, że co najmniej 19% młodych przeżywa pierwszy rok a 95% dorosłych przeżywa z roku na rok.
Obecnie ptaki te nie są uznawane za zagrożone jednak biolodzy i naukowcy przewidują spadki liczebności w ich populacji szczególnie w północnej części zasięgu, na co wpływ może mieć zmienna grubość i zasięg pokrywy lodowej oraz nasilenie i długość trwania wiatrów.