Wzór na równanie Schrödingera ma postać:
\(\dfrac{\partial ^2\Psi }{\partial x^2}+\dfrac{\partial ^2\Psi }{\partial y^2}+\dfrac{\partial ^2\Psi }{\partial z^2}+\dfrac{8\pi ^2m}{n^2}\left ( E-V \right )\Psi =0\)
gdzie:
\(\Psi\) - amplituda fali de Broglia \([m]\),
\(V\) - energia potencjalna \([J]\),
\(m\) - masa \([kg]\),
\(E\) - energia ciała \([J]\),
\(n\) - główna liczba kwantowa \([-]\).
\(\dfrac{\partial ^2\Psi }{\partial x^2}+\dfrac{\partial ^2\Psi }{\partial y^2}+\dfrac{\partial ^2\Psi }{\partial z^2}+\dfrac{8\pi ^2m}{n^2}\left ( E-V \right )\Psi =0\)
gdzie:
\(\Psi\) - amplituda fali de Broglia \([m]\),
\(V\) - energia potencjalna \([J]\),
\(m\) - masa \([kg]\),
\(E\) - energia ciała \([J]\),
\(n\) - główna liczba kwantowa \([-]\).
Wzór na równanie Schrödingera - jak stosować w praktyce?