Współczynnik retencji (k) jest miarą retencji związku w technikach chromatograficznych (retencja związku to czas, jaki analizowany związek potrzebuje do przebycia całej długości fazy stacjonarnej w chromatografii). Jest to stosunek ilości czasu, jaki badana substancja spędza w fazie stacjonarnej do czasu spędzanego w fazie ruchomej. Określa, więc ile razy dłużej związek przechodzi przez kolumnę wypełnioną fazą stacjonarną niż przez kolumnę wypełnioną tylko fazą ruchomą.
Współczynnik retencji obliczany jest ze wzoru:
\(k = {{t_R - t_M} \over t_M} = {t_R ' \over t_M}\)
Gdzie tR to całkowity czas retencji (czas od wprowadzenia badanej substancji do chromatografu do pojawienia się na chromatografie maksimum piku), tM to martwy czas retencji (czas, jaki substancja nieoddziałująca z fazą stacjonarną potrzebuje na przebycie kolumny i pojawienia się w eluacie) t’R zredukowany czas retencji (różnica pomiędzy całkowitym a martwym czasem retencji).
Współczynnik retencji – definicja i wzór - jak stosować w praktyce?