Konfiguracja elektronowa pierwiastka to uproszczony opis energii elektronów oraz ich rozmieszczenia w atomie, którego dokonuje się przy użyciu liczb kwantowych (głównej, pobocznej, magnetycznej i magnetycznej spinowej). Określenie konfiguracji elektronowej jest najprostsze dla pierwiastków posiadających małą liczbę elektronów i wraz z jej wzrostem staje się coraz bardziej skomplikowane. Zapis konfiguracji zawsze rozpoczyna się od elektronów położonych najbliżej jądra. Można go przedstawić, wykorzystując oznaczenia powłok, podpowłok lub w formacie klatkowym.
Przykłady zapisu konfiguracji dla neonu:
K2 L8 – K oraz L to oznaczenia powłok, a liczby w indeksach górnych określają, ile znajduje się na nich elektronów,
1s22s22p6 – s i p to oznaczenia podpowłok, liczby przed nimi są numerami powłok, do jakich należą, natomiast liczby w indeksach górnych odpowiadają liczbie elektronów, jaką posiadają.
– każda z klatek odpowiada jednemu orbitalowi, a strzałki to elektrony, ich groty obrazują zwrot wektora spinu.
Stosowany jest również zapis skrócony, w którym jako punkty odniesienia stosuje się konfiguracje gazu szlachetnego leżącego w układzie okresowym przed opisywanym pierwiastkiem:
16S: 1s2 2s22p6 3s23p4 – zapis pełny konfiguracji siarki
16S: [Ne] 3s23p4 – zapis skrócony konfiguracji siarki
Dla pierwiastków grup głównych zapełnianie orbitali elektronowych jest dość proste i podlega kilku regułom:
- w pierwszej kolejności zapełniane są orbitale s, następnie p, potem d a na końcu f,
- orbitale kolejnych powłok mogą być zapełniane, tylko gdy orbitale poprzednich są całkowicie obsadzone,
- orbitale s, p, d oraz f mieszczą kolejno: 2, 6, 10 oraz 14 elektronów,
W przypadku pierwiastków grup pobocznych zdarzają się wyjątki od powyższych reguł, np. następuje tzn. promocja elektronowa, czyli zapełniany jest orbital powłoki następnej, bez całkowitego obsadzenia poprzedniej powłoki.
Konfiguracja elektronowa pierwiastka Wasze opinie
Ok