Powłoki elektronowe definicja i właściwości

Powłoki elektronowe to zbiór elektronów (lub orbitali atomowych) jednego atomu, które posiadają taką samą główną liczbę kwantową n.

Poziomy energetyczne z powłokami elektronowymi

Zgodnie z zasadą nieoznaczoności Heisenberga nie można jednocześnie zdefiniować położenia oraz pędu cząstki tak małej jak elektron. Do przybliżonego opisu budowy atomów stosuje się równania falowe, wyznaczające obszar, w którym istnieje największe prawdopodobieństwo zaobserwowania elektronu. Obszarem tym są orbitale, które można zdefiniować za pomocą 4 liczb kwantowych – głównej, pobocznej, magnetycznej oraz magnetycznej spinowej.

Orbitale posiadające tą samą główną liczbę kwantową tworzą tzw. powłokę elektronową. Elektrony zlokalizowane na jednej powłoce są tak samo oddalone od jądra atomu i posiadają taką samą energię – powłokę elektronową można określić również poziomem energetycznym elektronu. Każda z powłok ma zdefiniowaną pojemność tj. maksymalną liczbę elektronów, która może na niej przebywać:

Najbardziej zewnętrzna powłoka atomu określana jest mianem walencyjnej – elektrony na niej zlokalizowane uczestniczą w tworzeniu wiązań chemicznych.

Termin powłoki elektronowej pochodzi z modyfikacji modelu Bohra autorstwa Sommerfelda.