Narządy zmysłów

Zmysły pozwalają człowiekowi na odbieranie bodźców ze środowiska i właściwą ich interpretację. Zwyczajowo wyróżniamy ich 5 - zmysł smaku, dotyku, węchu, wzroku i słuchu.

Smak — odbierają go kubki smakowe na języku, ale znajdują się one także w okolicy podniebienia, górnej części przełyku oraz krtani. Tradycyjnie wyróżnia się pięć rodzajów kubków smakowych u ludzi – poszczególne z nich odpowiedzialne za odbieranie takich smaków, jak:
•    smak słodki,
•    smak słony,
•    smak gorzki,
•    smak kwaśny,
•    smak umami (w teorii "najsmaczniejszy", pobudzający apetyt smak pieczonego mięsa).

Dotyk — mówi się, że skóra to największy narząd receptorowy u człowieka, a to dlatego, że receptory dotyku rozmieszczone są właściwie na całej jej powierzchni. Najwięcej receptorów, a co za tym idzie największą precyzję w rozpoznawaniu wrażeń dotykowych, mają opuszki palców, a najmniejszą — plecy. 

Węch — za zmysł ten odpowiadają zakończenia nerwowe w górnej części jamy nosowej. Funkcjonują one w pewien sposób podobnie do receptorów smakowych – pobudzane przez różne cząsteczki chemiczne, które to do nich docierają. Receptorów węchowych jest jednak dużo więcej niż tych odpowiadających za smak na języku — dzięki temu, że receptorów jest tu tak wiele, człowiek może rozróżniać setki zapachów.

Wzrok – podstawowym narządem odpowiedzialnym za widzenie jest gałka oczna. W nich znajdują się wyspecjalizowane komórki receptorowe — czopki i pręciki. Odbierają one docierający do nich bodziec i dzięki systemowi połączeń nerwowych przekazują go do kory wzrokowej na powierzchni mózgu. Obraz jest w mózgu analizowany i przekształcany i dzięki temu widzimy go w rzeczywistej skali i w odpowiednim położeniu.

Słuch — ucho to narząd, dzięki któremu człowiek może odbierać sygnały dźwiękowe i np. słyszeć muzykę. Cały narząd składa się z ucha zewnętrznego, środkowego oraz wewnętrznego. W słyszeniu biorą też udział kosteczki słuchowe i kości czaszki – struktury te odbierają drgania powietrza i niejako rezonują - później sygnał przekazywany jego do ucha wewnętrznego i analizowany. Przekształcenie bodźca w impuls nerwowy i przesłanie go do kory mózgowej zamyka drogę dźwięku i pozwala na interpretację bodźca.