Regionalizacja tektoniczna Polski

Regionalizacja tektoniczna Polski to podział obszaru Polski na różniące się od siebie jednostki tektoniczne.
Polska leży na styku trzeciej megajednostki: platformy wschodnioeuropejskiej i platformy zachnodnioeuropejskiej. Pierwsza jest starsza – pochodzi z proterozoiku, młodsza z paleozoiku. Granica między nimi przebiega skośnie od połowy długości Morza Bałtyckiego do połowy granicy południowo–wschodniej (Polski z Ukrainą).
Platforma wschodnioerupejska obejmuje półncno–wschodnie tereny Polski, natomiast platforma zachodnioeuropejska zachodnio–południowe. Obydwie zajmują jej środkową część, gdyż to właśnie tam przebiega granica między nimi.
Na południu Polski znajduje się orogen karpacki obejmujący swym zasięgiem południowe góry tj. Tatry, Beskidy, Bieszczady oraz pogórza.

Opisując budowę Polski bez utworów kenozoicznych wyróżnić można ułożone na przemian antyklinoria, synklinoria i monokliny.
Antyklinorium to zespół fałdów  wypiętrzony w stosunku do otoczenia. Synklinorium jest również zespołem fałdów, ale jest on obniżony w stosunku do otoczenia. Monoklina natomiast jest rozległym terenem nachylonym w jednym kierunku.
I tak idąc od północnego–wschodu pierwsza jest monoklina mazursko–podlaska, niżej synklinorium kocierzyńsko–puławskie, następnie antyklinorium śródpolskie, następnie synklinorium szczecińsko–miechowskie, poniżej monoklina przedsudecka, następnie wyróżnia się blok dolnośląski. Idąc na wschód od niego jest pasmo fałdowe morawsko–śląskie, obok niego zapadlisko górnośląskie. Na południu Polski znajdują się Karpaty zewnętrzne.