Wzór na dopuszczalną wartość momentu pędu ma postać:
\(M=\sqrt{l(l+1)\cfrac{h}{2\pi}}\)
gdzie:
\(M=\sqrt{l(l+1)\cfrac{h}{2\pi}}\)
gdzie:
\(M\) - dopuszczalna wartość momentu pędu \([\cfrac{kg\cdot m^2}{s}]\),
\(l\) - poboczna liczba kwantowa przyjmująca wartości \(l=0, 1, 2, 3\) (maksymalna liczba poboczna może przyjąć wartość o jeden mniejszą niż wynosiła liczba główna n),
\(h\) - stała Plancka, \(h= 6,626196\cdot 10^{-34} [J\cdot s]\).
\(l\) - poboczna liczba kwantowa przyjmująca wartości \(l=0, 1, 2, 3\) (maksymalna liczba poboczna może przyjąć wartość o jeden mniejszą niż wynosiła liczba główna n),
\(h\) - stała Plancka, \(h= 6,626196\cdot 10^{-34} [J\cdot s]\).
Wzór na dopuszczalną wartość momentu pędu - jak stosować w praktyce?