Poniższy wzór, na zastępczą zdolność emisji, stosuje się w przypadku, gdy jedna powierzchnia tworzy zamkniętą powierzchnię dookoła drugiej lub w przypadku gdy obie powierzchnie tworzą jedną powierzchnię zamkniętą.
\(\varepsilon_z=\cfrac{1}{\cfrac{1}{\varepsilon_1}+\cfrac{F_1}{F_2}\left(\cfrac{1}{\varepsilon_2}-1\right)}\)
\(\varepsilon_z=\cfrac{1}{\cfrac{1}{\varepsilon_1}+\cfrac{F_1}{F_2}\left(\cfrac{1}{\varepsilon_2}-1\right)}\)
gdzie:
\(\varepsilon_z\) - zastępcza zdolność emisji \([-]\),
\(\varepsilon_1\) - zdolność emisji powierzchni mniejszej \([-]\),
\(\varepsilon_2\) - zdolność emisji powierzchni większej \([-]\),
\(F_1\) - powierzchnia mniejsza \([m^2]\),
\(F_2\) - powierzchnia większa \([m^2]\).
\(\varepsilon_z\) - zastępcza zdolność emisji \([-]\),
\(\varepsilon_1\) - zdolność emisji powierzchni mniejszej \([-]\),
\(\varepsilon_2\) - zdolność emisji powierzchni większej \([-]\),
\(F_1\) - powierzchnia mniejsza \([m^2]\),
\(F_2\) - powierzchnia większa \([m^2]\).
Wzór na zastępczą zdolność emisji - jak stosować w praktyce?