Wzór na rzeczywistą powierzchnię kolektora słonecznego ma postać:
\(A_{rz}=\cfrac{A}{\eta_1\eta_2\eta_3}\)
gdzie:
\(A_{rz}\) - rzeczywista powierzchnia kolektora słonecznego \([m^2]\),
\(A\) - teoretyczne pole powierzchni kolektora \([m^2]\),
\(\eta_1\) - średnia sprawność kolektora \([\%]\),
\(\eta_2\) - współczynnik uwzględniający wpływ odchylenia kolektora od kierunku południowego na zmniejszenie mocy cieplnej (kąt azymutu) \([\%]\),
\(\eta_3\) - współczynnik uwzględniający pochylenie kolektora w stosunku do poziomu \([\%]\).
\(A_{rz}=\cfrac{A}{\eta_1\eta_2\eta_3}\)
gdzie:
\(A_{rz}\) - rzeczywista powierzchnia kolektora słonecznego \([m^2]\),
\(A\) - teoretyczne pole powierzchni kolektora \([m^2]\),
\(\eta_1\) - średnia sprawność kolektora \([\%]\),
\(\eta_2\) - współczynnik uwzględniający wpływ odchylenia kolektora od kierunku południowego na zmniejszenie mocy cieplnej (kąt azymutu) \([\%]\),
\(\eta_3\) - współczynnik uwzględniający pochylenie kolektora w stosunku do poziomu \([\%]\).
Wzór na rzeczywistą powierzchnię kolektora słonecznego - jak stosować w praktyce?