Wzór na połączenia na spoiny czołowe ma postać:
\(\sigma_z=\sqrt{\left(\cfrac{\sigma}{\alpha_{\perp}}\right)^2+\left(\cfrac{\tau}{\alpha_{\parallel}}\right)^2}\leq f_d\)
\(\sigma_z=\sqrt{\left(\cfrac{\sigma}{\alpha_{\perp}}\right)^2+\left(\cfrac{\tau}{\alpha_{\parallel}}\right)^2}\leq f_d\)
gdzie:
\(\sigma_z\) - naprężenie złożone \([Pa]\),
\(\sigma\) - naprężenie normalne \([Pa]\),
\(\tau\) - naprężenie styczne \([Pa]\),
\(\alpha_{\perp}\), \(\alpha_{\parallel}\) - współczynniki wytrzymałości spoin \([-]\),
\(f_d\) - wytrzymałość obliczeniowa stali \([Pa]\).
\(\sigma_z\) - naprężenie złożone \([Pa]\),
\(\sigma\) - naprężenie normalne \([Pa]\),
\(\tau\) - naprężenie styczne \([Pa]\),
\(\alpha_{\perp}\), \(\alpha_{\parallel}\) - współczynniki wytrzymałości spoin \([-]\),
\(f_d\) - wytrzymałość obliczeniowa stali \([Pa]\).
Wzór na połączenia na spoiny czołowe - jak stosować w praktyce?