Wzór na powierzchnię ogrzewalną kotłów bez atestu ma postać:
\(A=\cfrac{\dot Q(1+a)}{\dot q}\)
\(A=\cfrac{\dot Q(1+a)}{\dot q}\)
gdzie:
\(A\) - powierzchnia ogrzewalna \([m^2]\),
\(\dot Q\) - maksymalne zapotrzebowanie na moc cieplną \([kW]\),
\(a\) - dodatek na pokrycie ubocznych strat ciepła urządzeń kotłowni oraz przewodów (kotły parowe a=0,1, kotły wodne a=0,15) \([-]\),
\(\dot q\) - natężenie powierzchni ogrzewalnej \([\cfrac{kW}{m^2}]\).
\(A\) - powierzchnia ogrzewalna \([m^2]\),
\(\dot Q\) - maksymalne zapotrzebowanie na moc cieplną \([kW]\),
\(a\) - dodatek na pokrycie ubocznych strat ciepła urządzeń kotłowni oraz przewodów (kotły parowe a=0,1, kotły wodne a=0,15) \([-]\),
\(\dot q\) - natężenie powierzchni ogrzewalnej \([\cfrac{kW}{m^2}]\).
Wzór na powierzchnię ogrzewalną kotłów bez atestu - jak stosować w praktyce?