Wzór na stężenie końcowe roztworu w wyparce jednodziałowej ma postać:
\(b_1=\cfrac{Lb_o}{L-W}\)
\(b_1=\cfrac{Lb_o}{L-W}\)
gdzie:
\(b_1\) - stężenie końcowe roztworu w wyparce jednodziałowej \([\% mas]\),
\(b_o\) - stężenie początkowe roztworu \([\% mas]\),
\(L\) - ilość roztworu rozcieńczonego dopływającego w jednostce czasu do wyparki \([\cfrac{kg}{s}]\),
\(W\) - ilość wody odparowanej w jednostce czasu \([\cfrac{kg}{s}]\).
\(b_1\) - stężenie końcowe roztworu w wyparce jednodziałowej \([\% mas]\),
\(b_o\) - stężenie początkowe roztworu \([\% mas]\),
\(L\) - ilość roztworu rozcieńczonego dopływającego w jednostce czasu do wyparki \([\cfrac{kg}{s}]\),
\(W\) - ilość wody odparowanej w jednostce czasu \([\cfrac{kg}{s}]\).
Wzór na stężenie końcowe roztworu w wyparce jednodziałowej - jak stosować w praktyce?