Wzór na niezbędną powierzchnię otworów wentylacyjnych ma postać:
\(A=\cfrac{\dot m}{\nu\sqrt{2\cdot \rho\cdot\Delta p}}\)
\(A=\cfrac{\dot m}{\nu\sqrt{2\cdot \rho\cdot\Delta p}}\)
gdzie:
\(A\) - niezbędna powierzchnia otworów wentylacyjnych \([m^2]\),
\(\dot m\) - strumień masy powietrza wentylacyjnego \([\cfrac{kg}{s}]\),
\(\nu\) - współczynnik wypływu równy 0,56 \([-]\),
\(\rho\) - gęstość powietrza o danej temperaturze \([\cfrac{kg}{m^3}]\),
\(\Delta p\) - dyspozycyjne ciśnienie wynikające z różnicy gęstości powietrza i odległości między otworami nawiewnymi i wywiewnymi \([Pa]\).
\(A\) - niezbędna powierzchnia otworów wentylacyjnych \([m^2]\),
\(\dot m\) - strumień masy powietrza wentylacyjnego \([\cfrac{kg}{s}]\),
\(\nu\) - współczynnik wypływu równy 0,56 \([-]\),
\(\rho\) - gęstość powietrza o danej temperaturze \([\cfrac{kg}{m^3}]\),
\(\Delta p\) - dyspozycyjne ciśnienie wynikające z różnicy gęstości powietrza i odległości między otworami nawiewnymi i wywiewnymi \([Pa]\).
Wzór na niezbędną powierzchnię otworów wentylacyjnych - jak stosować w praktyce?
potrzeba 24000 m3/h