Struktura zatrudnienia klasyfikuje ludzi ze względu na zatrudnienie. Np.: ze względu na sektor w którym pracuje, ze względu na wykonywany zawód, na specjalizację. Strukturę zatrudnienia najczęściej omawia się w dwóch ujęciach:
makroekonomicznym – dotyczącym całego kraju i charakteryzujących społeczeństwo według poszczególnych sektorów gospodarki zawodów,
mikroekonomicznym – dotyczącym jednej, małej społeczności, najczęściej jednego zakładu pracy, klasyfikuje się tutaj np. według rodzaju wykonywanej pracy (fizyczna, umysłowa) lub według wykształcenia itd.
Rynek gospodarczy w kontekście zatrudnienia najczęściej dzieli się na trzy podstawowe sektory:
- przemysł i budownictwo,
- rolnictwo,
- usługi, w tym często wyszczególnia się:
- usługi podstawowe – gastronomiczne, handlowe, transportowe, finansowe itd.,
- usługi specjalistyczne – często związane z tzw. umiejętnościami miękkimi, np.: marketing, zarządzanie, przetwarzanie informacji, reklama.
Struktura zatrudnienia w tych trzech sektorach najczęściej zależne jest od poziomu rozwoju gospodarczego danego państwa. W państwach nierozwiniętych największą grupę osób zatrudnionych znajdziemy w sektorze rolnictwa, ze względu na realizowane tam zaspokojenie podstawowych potrzeb – jedzenia. Wraz z rozwojem w rolnictwie pojawia się automatyzacja zastępująca pracę rąk ludzkich, a ludność przenosi się w obszary przemysłowe, aby tam pracując wytwarzać dobra konsumpcyjne dodatkowe. Jednak i w tym sektorze coraz szybszy rozwój powoduje powszechną komputeryzację i automatyzację, a jednostki pracujące kształcą się i przenoszą w sektor usług, zwłaszcza usług specjalistycznych, w których – przynajmniej na dzień dzisiejszy praca ludzka jest nie do zastąpienia poprzez maszyny, komputery czy automatyzację. Dlatego stopień rozwoju państwa ma duże znaczne w rozłożeniu procentowym zatrudniania w poszczególnych sektorach gospodarczych. Poza powyższym, głównym czynnikiem, istnieje szereg innych mających wpływ na strukturę zatrudnienia, wymienić tu można m. in., politykę państwa, zmiany międzynarodowe (migracje, konwencje międzynarodowe itp.), demografię danego kraju, poziom wykształcenia, dany popyt i podaż rynkowy, wahania strukturalne i wiele innych.
W ujęciu mikroekonomicznym, rozpatrując obszar danego przedsiębiorstwa najczęściej mówi się o również trójstopniowym podziale według tzw. „linii s”, mianowicie:
- status stanowiska,
- stabilność zatrudnienia,
- szansa awansu zawodowego.
Podział ten najczęściej dokonuje się w oparciu o takie czynniki jak wykształcenie, doświadczenie, umiejętności. Po powyższym należy wnieść, że trzon kadry kierowniczej klasyfikuje się najwyżej w hierarchii pod każdym z trzech „S”. Według teorii są to osoby najlepiej wykształcone, doświadczone, posiadające lepsze wynagrodzenie, większą stabilność zatrudnienia, lepszy status stanowiska oraz szanse awansu zawodowego. Dalej poprzez kadrę zarządzającą, specjalistyczną dochodzimy do pracowników fizycznych, których stabilność zatrudnienia jest najmniejsza, podobnie jak status stanowiska i szanse awansu zawodowego.
Istnieje szereg mierników struktury zatrudnienia. Dla przykładu warto wymienić miernik struktury rodzajowej zatrudnienia, który określa stabilność zatrudnienia poprzez procentową proporcję wyrażającą ilość osób zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę w stosunku do osób zatrudnionych w oparciu o inną formę cywilnoprawną (np.: umowę o dzieło, umowę zlecenie).
Struktura zatrudnienia Wasze opinie